Bir sevda ki gören göze düşman
Sahiplenmiş yârine
Uçan kuşa heveslenmiş,
Varıp gitmek dilemiş yad ellere…
Düşmüş yola da
Varmak için menzile
Bükülekalmış bir harabede…
Ne derman kalmış dizde,
Ne güç kalmış gönülde de
“Vazgeçmek yok.” deyip düşmüş yola.
Dağlar yol vermez,
Nehirler taşar,
Rüzgar fırtına olur,
Gözyaşı yağmura karışır…
İnsanoğlu acımasız,
Sevdalıya kurt, kuş düşman…
Uyur bir ağacın altında
Açamaz gözünü,
Kovmaya çalışır kapkara kuşu
Kanlara karışır gözyaşları…
"Ya nasip.” der düşer dört büklüm yoluna.
Toprak acımaz ayaklarına,
Taşlar çekilmez yolundan.
Görmeyen göze yetmez ki eller.
Düşmemek için çabalarken
“Rabbim düşürme el diline.” der sessizce.
Duyulan sesler güç verir gücüne de
Rüzgar, yârinin ten kokusunu
Gizliden gizliye yüreğine üfler.
“Ha gayret.”deyip güç alır sevdiğinden…
Aşılmaz çileler de aşılır,
Geçilmez yollar da geçilir...
Yâr bucağına varıp
Çöker hanesinin gölgesine…
Duyar sesinini sevda malikinin,
Şükreder Rabbine,
Duaya durur gözyaşlarıyla…
Yaklaşan ayak sesi yârini getirirken
Görememenin acısını unutup
Bekler heyecanla kollar tetikte…
Yanından geçerken gönül eri,
Unutup da sevip sardığını
“Ömrüne kattım ömrümü.” dediğini,
Tanımayıp da okşadığı yüzü,
Göremeyince kahve gözlerin sevdasını,
“Şu kadıncağıza bir ekmek verin.” deyip
Geçer gider hanesine,
Geride bıraktığı yüreğe basıp!


13.08.2008 11:07
SERAP HOCA