kapkara bir hüzün
gelişte yığıldı gecemin kör matemine
o namerdin keskin kılıcı altında
sessiz bir acı yollandı yüreğimin paresine
öylesine sinsi bir karanlıktı ki
nankörün yüzünü dahi göremedim

oysa ki bir gül dalında bülbül gibi şakımayı
ben ne de çok istemiştim

her an hepten meçhule sayıldı
kan fışkıran tüm isyanlarım
ne hayal ne de gerçeğe sayıldı hüsran
kırılışta kala kaldı dizlerim
nankörlüğü alnıma yazarken bedbahtlığı
zalim her anda
göz ucuyla şöyle bir yokluyor ittiğini

açtı o melanet ağzını
sinsi mi sinsi bir gülüşle
kahpe hareketlerinin rezilliğini gizleyerek
saçıldım tüm uzuvlarımla karanlıklara

iyi niyetimden mütevellit
illaki de bir gün kurban edilecektim
firakın çöplüğünde

arttıkça artıyordu ıstıraplar
dokunmadan vuslata
bir yaprağını daha yakaladım
yalnızlığın takviminin
eskilerin üstü kurnazca küllenmişte
yenileri ise apaçık
giriveriyor mıh gibi kalbime

kıvranışlarım yok hükmünde tapusunda
kör bir göz oluveriyor saflığım

ulvi literatürde
tüm bunlar günah kispetinde
suskunluğunun hal ve gidişatı
gölgesine sığındığımsa şekilsiz bir tuhaflık
nasıl olup da su altından geçti
o denli saman
mevcudiyetinin kurnaz gizinde

yaşamak ne mümkün
kör ve topal bir durumda
mevcudiyeti kahır yüklü bir kervan
günahları sırtında
gece hala karanlık onun içinin içi gibi

hala daha da kanıyor yüreğim
taşarken sabrım
setini aşıyor isyankar bir sel gibi...


AZAP...(Kadri Atmaca) 06.10.2021