İnsan!.. İnsan!.. İnsan!..
İnsan... Allah’ın, Yeryüzü’ndeki halifesi ve vekili, cümle yaratılan mahlûkatın ve YARATAN’ının şahidi; Şeytan’ın ve avanesi’nin ise, bazan dostu ve bazan da can düşmanı. Ya! Kendi kendisine, yani nefsine karşı olan tutumu ve davranışı nedir? Nasıldır?.. Aynaya, sadece saç taramak, dudak boyamak dışında; keşke, bir de nefsimizi seyretmek için bakabilseydik. Ah, bir bakabilseydik!..
Her şey ve her konuda, çeşit çeşit tahliller yaparken.. “KEŞGE” bir defa da, kendisini (nefsimizi) tahlil edebilseydik... HEYHAT!.. Nerede o, insan?!. Aynaya her baktığında, kendi kendisini tahlil ve nefsini kontrol eden…
Var mı? Yüzü gibi, nefsini de; her gün, seyreden.. ve onu, aynanın üstünden de olsa; terbiye eden!.. Var mı?..

A H! B U İ N S A N L A R!..

ŞİİR NO: 35 - 7-KASIM- 2008

Doğanlar, ağlarda; doğana, sevinirler,
Yaşayan, ölür de; ölene, dövünürler.
Yiyemeyecekleri, mal(!) peşinde koşar,
Çıplak gömülür de!. Parayla öğünürler...

Hem üzülünce; hem de, sevinince.. ağlar,
Şu; yalancı Dünya’ya, tûl-ü emel bağlar.
Rakamlara sığmaz, işlediği günahlar!..
İbadeti, tesbih ile tek-tek sayarlar...

Her gün, her gece; Şeytan’la, birlik olurlar,
Gerçekleri bilir.. lâkin, hayal dokurlar.
Allah’ı, tanır da.. bildiğini, okurlar,
Bunları yapan; halife olan, insanlar!..

Mürsel’ler’in; bütün sözleri, boşa gitmiş,
Herkes; Kur’an’ı duymuş, emrini işitmiş.
Yine de, durmamış; harama, hile katmış,
Gerçeğe karşı, hep uyur; hiç, uyanmazlar...

6 –OCAK-2008 SAAT:02:30 Konak-İZMİR.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])