Hüzün yüklü sonbahar yaprağı,
Bana yürekten bakar,
Gözü yaşlı ve sulak,
Dokunsam ağlayacak…
Kurumuş çakıl taşları,
Dereler boynu bükük,
Bir damla su der…
Eylül’ün hırçın esen rüzgârı,
Tozu dumana katar,
Kalp kırmadan akar,
Beni toz bulutu sarar,
Gök gürler, şimşek çakar,
Bir damla su diye bekleyen canlılar,
Yağmurun suyuyla ayağa kalkar…
Eylül hayata yeniden tutunduğum aydır,
Bir taraftan dünyaya elveda derken,
Diğer taraftan tomurcuklarım,
Sararmış yapraklar arasından göz kırpar,
Hayata yeniden merhaba der…
Ben, Eylül’ü seviyorum;
Esen rüzgârını,
Kalp kırmadan yağan yağmurunu,
Kurumuş boz otların,
Ayağa kalkmak için verdiği mücadeleyi…
Ben, Eylül’ü seviyorum;
Ilık ılık esen rüzgârını,
Dünyaya tohum saçan toz bulutlarını,
Çeşmeden aşkla şırıl şırıl akan sularını…
Ben, Eylül’ü seviyorum;
Sararmış yaprakları,
Kendimde görüyorum,
Ektiğim tohumları,
Sararmış yapraklar altında buluyorum,
Dünyaya yeniden el ele, kol kola,
Gelmenin heyecanını yaşıyorum…
Ben, Eylül’ü seviyorum;
Sırıl sıklam ıslansam da
Bağım, bahçem,
Malım, mülküm,
Zarar görse de…
Ben, Eylül’ü seviyorum;
Bütün sevgimle kucaklıyorum,
Rabbime dualar ediyorum,
Nimetlerine şükrediyorum…
Ben Eylül’ü seviyorum;
Eylül’de toz oluyorum,
Duman oluyorum,
Bulut oluyorum,
Boz ot oluyorum,
Sararmış yaprak oluyorum,
Yağmur oluyorum,
Güneş oluyorum,
Mehtap oluyorum,
Aşk oluyorum,
Sevgi oluyorum,
Kalpleri ısıtıyorum…
23.09.2021
Yozgat