küfürle uyanıyor güne direncim
varmı gülüşler çiçeklenmiş sardunyalarda
insan olmanın sabrını tüketmiş direncim
neden bahsediyorsam halklardan ve şiirlerden
bana yasak bu şehir her sokağında kaybolmak denetleniyor
bir karpuz yarılınca su başında öyle gülüyorsun yarınlara
tutkulu bir şarkıda soluyor kederden güllerim
yitirmişim ekşi bir çağla gibi anlamı yasaklı bir türkü gibi her acının rölünde
gün solgun matemini kaçırıyor benden bu akşamlar uykusuz bir rüya
her inanç bulmuş yalanını meçhül bir ölüm gibi arıyorum mahşeri
bir diken kadar yok yaşlanmanın acısını unutturan işkencesinde hülyaların
gök aynı gök eleğimsağma çocuk düşlerinden sürülmüş
tekrarlamak kadar basit öyküsünü menekşelerin
oysa göze almışım kurşun yağdıran bir sabıkalı gibi ölmeyi
acıya yakışmayan bir kahkaha fırlatıyor kadınlar
gömüldüğüm gece özletiyor insan halini nasıl sevdalanmışım güneşe
kalbimi çalan bir mahşer gibi ıslığına yakalanmışım umudun
bu şehrin kaçağıdır zamanı sayıklayan yalnızlık
mezar taşım yazacak hikayemi hüznü bulacak toprağımda çocuklar

nedim demirbaş
22.01.2019