Gene hicrana büründü gönül, gene eder feryat
Sen derdi bilirdin ey bülbül, neden susarsın heyhat?
Az mı feryat ettik seninle, seher vakti bağlarda
Şimdi bütün dertliler oturmuş, bu halime ağlar da...

Hicranlı gönlümden akan yaşlar,doldu pınarlara
Ağladı, ağlattı... masal oldu ulu çınarlara.
Savurdu da kavruk rüzgâr,diyar diyar,belde belde
Sanki bestelenmiş şarkı oldu,bütün gönüllerde.

Hüzünlendi bulutlar, bak, gözyaşın’ döküyor yere
Dilenci gibi gönlüm, senden merhamet mi dilene...
Ey bülbül,nedir bana kastın, hani sen vefâlıydın?
Bilmez miydim,sen de benim gibi, Rabb’a sevdalıydın.

Söyle şimdi, beni neden koydun yalnız ve bi-çare?
Sen misin Hakk yolunda mecnun, yoksa ben mi divane?
Haydi ne olursun gel,bak bu nağme sensiz gitmiyor
Yol uzun...yol çetin...gelmezsen yalnız bu yol bitmiyor.

Susma ey bülbül susma,cevap ver benim feryadıma
Sen koşmazsan kimseler koşmaz ki benim imdadıma.
Gene olsun seninle şen ve şakrak şafaklar ,çağlar
Bu bi-çare yoldaşın, yolun gözler, oturmuş da ağlar.

Susma,gönülden bir kerecik "ALLAH" de yeter
İşte o zaman inan ki,bütün dertlerimiz biter.