Bundan gayrı denize azap taşır nehirler,
Sabretmek azaplıya Yaradan’dan hediye.
Şişelenip denize atıldı tüm şiirler,
Canan kıymet bilmedi, bilenler bilsin diye...

Ne ben cahil cühela ne sen ana kuzusu;
Yarınsız aşkın sonu şiirlerin mevzusu;
Sevildiğini bilmek olunca tüm arzusu;
Sivri dilde tüy bitti “Sevgilim” diye diye...

Bunca yıllık hasrete dayanamadı beden,
Göz görmez kulak duymaz gidiyorduk bilmeden.
Ne terk edilen suçlu ne de terk edip giden,
Ayrılığın suçunu yükledik bir kediye(!)

Lakin yar hasretini çekmekten hiç usanmam.
Yorgun kalbin bir daha seveceğini sanmam.
Bu sana son şiirim, bir daha adın anmam(!)
İstemezdim karışsın bu aşk dedikoduya.

Kısır döngü içinde akıp gittikçe zaman;
Çat kapı geliverdi gelmez sandığımız an;
Geriye, aşk adına yüreği boğan duman
Ve de şiirler kaldı Coşari Efendi’ye(!)

11.08.2021/Samsun

İbrahim COŞAR