Gitme;
sen gidersen, vebalini sırtlandığın yazgılar ölür
kaldırımda kediler, bir kaç misket, bir topaç,
ucundan koparılmış ekmeğin azizliği
ufacık parmakların yokluğunda kahrolur
matem rüzgarlarında savrulan uçurtmalar
dağlanmış bir yüreğin girdabında kaybolur...



Gitme;
sen gidersen, kardan adamlar üşür
yalnızlıklar yetiştirir bu telaş
gözlerinin mercanından akarak,
göğe yıldız serpiştirir bu telaş
ve susar vazoda çiçek,
toprağını yakarak...

Gitme;
sen gidersen, susmak bilmez bu feryat
kara kışlar yetişir, koynunda iklimlerin…
ayrılık vakti geçti, hasret içilmez şimdi
aneden, serden geçtik yardan geçilmez şimdi…
gitme, kör düğüm olmasın gönlümde ilmiklerin…

Gitme;
sen gidersen, yenilenen gün eskir
rüyalar kabusa çıkar, sokaklar çıkmaza
bir garip heybet sarar, şehirlerde gündüzü…
oysa, yaşamak güzel şey hoyratçasına
bir kadın, bir deniz, bir de gök yüzü...

Gitme;
sen gidersen, gurbet kokar bu diyar
kıyıya vurur serüveni düşlerin
silinir kumsaldan gündelik hikayeler…
gitme, insan insanın en büyük meçhulüdür,
insan insanın gurbetidir yar…
gitme, seninle üşüyen hayallerim var

Gitme;
sen gidersen, susar kelimelerim
ardına düşerim bir pencereden
birkaç isli hatıra kalır kirli geceden
etrafımda düş kırığı acılardan bir duvar
gitme, ellerimde serinliğin, ruhumda çengelin var

Gitme;
sen gidersen, hafakanlar yükselir
konar şu ömrümün Nevbahar’ına
el tutsa gül ezmiş avuçlarını
hançerler saplanır şah damarıma...
yıllar yılı tel tel yolsa da tarak,
gitme, süpürgeye dönüşen, saçlarının yüzü ak…



Gitme;
sen gidersen, matem tüter bu ocak
ıssız kalır al yazmalı dul kadın,
ağıtlara umudunu asarak.
ve susar kader,
bir mumun urganında acısını yakarak…

Gitme;
sen gidersen, ateş düşer bacadan
yer tutar semaya yükselen aminleri
nasırlı avuçlara tutunurken kainat
bozulmuş yeminlerde, kan kurusu bir inat…
kırılmış mimiklerden yeni gülücükler saç
gitme, hicabımız merhametine muhtaç...

Gitme;
sen gidersen dinmeyecek bu sağanak
ve zaman, o mağrur yüzüne yaslanarak
yeni sürgünler yazacak,
toprağın karnını yırtarak...