Yine yüreğimin viran şehrindeyim.
Sokakları ısız ve sert esen rüzgarın tenime dokunuşu ile yürüyorum patikalarin da hayatın.
Yıldız mesafesinde dünde kalan mutluluk düşleri,
Şimdi hazan mevsiminde bir safran sarısı yaprak gibi savruluyorsam, sen üzülme diye dişlerimi sıkıyorum...
İlk sözüm seni seviyorum dediğimde, mühürlenmiştim dünya zindanına, muhabbet cezalı bir yüreğe mahkumum işte.
Nereye taşır ayaklarım yorgun tenimi umrum da değil.
Sadece yokluğun gölgesinde, yaktığım çoban ateşi sıcaklığında eriyen kar tanesiyim diye iç geçiyorum şimdi.
Kör karanlıkların seherinde gözlerim yorgunsa ve kaşları çatık bir savaşçıysam namert pusularına teslim etmem yedi yerinde yaraladığın yüreğimi.
Dedim ya her hücreme, sen demeyi öğrettiğim için bu gecenin kör sağır akşamın da yine sen diye dilsiz çığlıklarım ile yürüyorum öylesine...
Şiir Kamil Üci