Bütün dillerin türkülerini çaldım.
Bütün din leri irdeledim.
Barışa semah durdum.
Horon teptim, zeybek çaldım.
Ağıt tan öncesi, uzun bir halaydım..
Yazdım, bahardım kış’ıdım.
Somunsuz / yorgansız geceler yaşadım.
Aç, açıkta yani heval, aç açıkta.
Yuvarlanan bir alev topu bahtım.
Işıksız , karanlık yanlızlığım.
neye dokunsam kül..
Tanımadığm bir mazlumum
Yeni tanışıyorum günahımla, sevabımla
Acıların cehenneminde hapsoldum.
Düşündüm atomu, kelebeği.
Dut u, kara dutu,böğürtleni.
Elinde poşet le önümden geçen,
Yüzüme yılların kırgınlığını çarpan teyzeyi.
Şekerini düşürmüş ağlayan çocuğu,
Hiç bir şey olmamış hissi veren şekeri.
Su ve şekerin kavuştuğunu düşündüm.
Beynimi avuçlarıma aldım.
Yargıladım hücre hücre.
Bütün diller de bağırdım.
Tek hece, binlerce anlamdım.
Din’dim, iman’dım.
Aynaya baksam süreti insandım.
Kendiyle savaşan insan.
Kendine yumruk sallayan.
Kırık aynalara bağıran dım.
Ya çocuklar! heval..
Ya çocuk ölümleri?
Sağa sola öfke savuran,
Sağa sola sızlanandım.
Kedinin kaptığı serçenin yavrusu,
O daldan düşen, yetim olandım.
Mutluluk sen koca bir yalan dın..

Öz eleştirimdir, hatamdır.
He günahımdır, cezamdır.
Çektim güldüm, üfürdüm güldüm..
Sinirle kafa açan, öfkesine kafa tutandım.
Parmaklarıyla gözyaşı içip,
Fena kafayı bulandım.
Tek dal sigara, cigarada dumandım.
Esrarengiz, x in kendisi.
Arandım kendimi, kaybeden.
Aranınca bulunanayandım

Bütün insanlığı beynime toplayıp
Aklımı sokağa saldım.
Ne Musaydım,
Ne isa ydım.
Nede bir ayyaştım.
.
Bir vakit Cezayir dim.
Evvelki gün Lübnan.
Bosna Hersektim..
Her gün ölüydüm,
Namı isyandım.
Her gün çocuk.
Her gün sapant,
Her gün taş..
Her gün Filistin dim heval.
Mezopotamya gibi acıya kucak açtım.
Gençliğimi SUR da .
Ömrümü CİZRE’ de.
Geleceğe davamı bıraktım.

Bütün dillerde ıslık çaldımda heval.
Kuş vurmadım,
tavuk gıdıklamadım.
Ama koynumda sapan sakladım.
Geçmişe dip not düştüğüm HAK’ım.
Mutsuzluğum sen,
Sana mutluluğu bıraktım.
Savaşmak insana mı HAK?
Elini vicdanına bıraktım.

Ömer UZUN