Doğduğum topraklarda insanlar vardı.
Rengarenk bahar çiçekleri, mis kokulu.
Doğduğum topraklarda kadınlar vardı.
Yürekleri yekece, mert.
Sözleri vardı edebince narin, kalpleri kadar emin.
Çocuk büyütürler di.
Tezek yığarlardı, inek sağarlardı.
Yün örurlerdi.
Kilimler desen desen sevda.
El emeği kaneviçeli beyaz yastıklarda göz nuru.
Sevdalarını genç kızlar ilmik ilmik işlerdi kimi gök mavisinde sıcak güneş.
Kimi toprak anadan armağan yedi veren gül..
Beyaz papatyaları işlerlerdi.
Kar beyazı goncası mavi kardelen..
Benim doğduğum topraklarda delikanlilar vardı.
Yüreği deli dolu boz kırlara koşan doru. Ve Kalpleri iman dolu.
Yürürlerdi yaylaya, tırmanırlardı koca dağların zirvelerine.
İşlemeli mendilleri ter ve emek kokardı.
Dört mevsim toprağım gibi...
Ya babalara ne demeli.
O kara saban tutan nasırlı elleri.
Yiğitçe gölgeleri yedi düvele eyvallahı olmayan.
Kapıdan içeri odaya girdiklerinde kar beyazı akça dururduk sevgimizle selama.
Benim doğduğum topraklarda dedeler vardı.
Dindar. Biri dinci dedi mi çekerdi subhanallah.
Ve konuşurlardı oğula, kıza "edep edep" diye.
Dedim ya benim doğduğum topraklarda insanlar vardı.
Kilim deseni rengarenk...
Dört mevsim toprağım gibi emin..
Şiir Kamil Üci