Yürek burkan bir yer, soğuk bir mekân,
İlaç değil hüzün kokar hastane.
Sunulur hastaya her türlü imkân,
Yine de içimi yakar hastane.

İlaçlara kaygı ve gam karışır,
Şifa vardır ama yüzler kırışır,
Sonunda İnşallah deva erişir,
Mikropları bulur söker hastane.

Başlangıçta mutsuz, mahzundur insan,
Gerçekte hiçbir şey değildir noksan,
Samimi gayret var, Allah’tan ihsan,
Yaralı kalbimi diker hastane.

Geceler karanlık, sessiz bir ortam,
Sarar hastaları endişe, evham,
Allah’ım şifayla eylesin hitam,
Her türlü imkânı döker hastane.

İnsanı zamanla sarar kokusu,
Farklıdır buranın ruhu, dokusu,
Haz verir namazın secde, rükûsu,
Bütün nazımızı çeker hastane.

Hastaya umuttur, duyar feryadı,
Gelince edersin hep itimadı,
Burada kavrıyor insan, hayatı,
Sağlık tohumları eker hastane.

Bazı insanlara şifalı eldir,
Bazen de mezara gidilen yoldur,
Yolu düşenlere ihtimam boldur,
Herkese gönülden bakar hastane.

Çok hatırlanıyor burada ölüm,
Hiçbir kötülüğe uzanmaz elim,
Ebedi hayata gitmekte yolum,
Hastaya daim bal, şeker hastane.

Olmazsa olmazın şaşmaz adresi,
Sevgiyle kucaklar sarar herkesi,
Rab eksik etmesin, şarttır nefesi,
Hizmette sel gibi akar hastane.

Umudun kapısı, mutlak ihtiyaç,
İnsanlığa şifa dağıtmak amaç,
Bilinmez dertlere çare ve ilaç,
Olur da virüsü sıkar hastane.

Derde deva olur, hastaya şifa,
Bazen mutluluktur, bazen de cefa,
Allah şifa versin, sürelim sefa,
Ne de olsa boynu büker hastane.
SALİH SEDAT ERSÖZ