Sen yokken
Geceyi bin yıldıza bölerdim
Uykuyu kendime haram ederdim
Yorgun sabahlara
Güneşsiz yarınlara
Uyanırdı hergün yüreğim
Ağlardım bütün gece boyu
Içe akıtılan gözyaşı, kimse görmezdi

Yağmur yağışında bu kentte
Damla damla düşerdi özlem
Islanmak değildi beni korkutan
O damlalarda boğulmaktı
Yokluğun beni boğardı
Öyle zordu ki dayanmak
Sensiz geçen her dakika
Yüreğime çözülmeyecek bir düğüm atardı
Sıkılırdım, bunalırdım da
Isyan bile edemezdim, sesim çıkmazdı

Beni umursarmıydın
Böylesine acı çekmemi anlarmıydın bilmiyorum
Yoktun, çünki olsaydın
Ben böyle acı çekmezdim ki
Olsaydın, özlemek denen şeyin
Bu kadar zor oldugunu bilmezdim ki
Ah sevgilim neden yanımda degilsin ki

Kendimle savaşıyorum
Seni sevmekten kurtulmalıyım diye
Öylesine karışık bir denklemki bu
Seni sevmekten kurtulamazsam, benligimi yitireceğim
Ben, ben olmaktan çıkacagım biliyorum
Kurtulmayı başarırsam bu kez
Yüreğimde ki boşluğu nasıl dolduracağım peki
Sensizliği yaşamaya alışmaktanda korkuyorum


sevay