Gökyüzü umutsuzluğun si mgesi oldu
güneş kaybedenlerin üzerine doğdu
geceler yokluğun anlamı oldu
gündüzler esirliğim Bir Alamete oldu

artık Toprak kurudu
insanlar öldü
umutsuzluk Bütün dünyaya hakim oldu
Dağlar eridi
gökkuşağı renklerini kaybetti
yalnızlıktan Zifiri Karanlık zifirleşti
yüreğimiz sevmeyi unuttu
aşk Vefa’yı unuttu

kelimeleri bir hiç uğruna tükettik
anlamları anlamsızlıklara yükledik
hayatı böyle tükettik
gelenlerden olduk
tüketenlerden olduk

Eller Kan revan içerisinde
insanlığın cenaze namazını kıldık
yokluğa hükmetmeye çalışmaktayız
Oysaki evlerimizde var olanı kaybetmekteyiz

Kaybeden olarak
böyle yaşamaya mahkum kalacağız
Oysaki Kim istemezdi ki
sevinci gökkuşağını
mavilikte uçmayı
Çağlayan’ın yanında
Hayatı derin derin sorgulamayı
kim İstemezdi
kim istemez ki mutlu olmayı
ben istemem desem yalan olacaktı
ama biz yolunu kaybeden bir vagon misali
Geri geri giderken
görmediğimiz şeylere çarpa çarpa
hayatımızı devam ettiriyoruz

Yokluğa ulaşana kadar
Kendimizi bulana kadar
Hayatı tadana kadar
Sonsuzluğa el sallayacağız