Ölüm Ölümlere gebe kalmıştı
çarmaha gerilen beden değil ruhtu
çaresizlik asıldı
belkide boyunlardan önce
sokakta ay ışığının altında
ruhlar yerlerde sürüklenirken
masumların sesi geçeyi yırtarken
kimse yoktu
nefessiz sessiz kalmıştı halk insanlık
bir insan
ne kadar yüksek çığlık atabilir
kaç çığlıktan sonra umut etmeyi bırakır
lime lime edilmiş bedenler
kime esir kime köle söylermisin
bir insan ne kadar ağlarsa göz yaşı kurur
tahmin yada hissedebilir misin
belkide hissiyattan uzaksın
güzel bir evde
müziğini yada sevdiğin şeyleri Dinlerken
masumların çığlıklarını duymamak
olmayan vicdanını rahatsız etmez
yaşarsın
yaşıyorum diye basma kalıp düşüncelerin ışığında
karanlığa gömülürsün

Şimdi ağlasam
Gözlerinden acı yere düşer mi
Düşsün ki unutmayalım
Unutmayalım ki yaşadığımızı hissedebilelim