Gözümü açtım
her yer simsiyah
Karanlık her yeri fet etmiş
Umudun ışığı sönmüş
Boşlukta dalgalanan bir bedenim artık

Depremler oluyor mağaramda
yatağımı bile
kendi kendine sallanmakta
soğuktan üşüyorum Allah’ım
o odada yalnızım kimsesizim
sanki var olmamışım
hiç var olmasaydım
ya da yokluğum
bir anlam bir manaya gelir miydi
gözlerimden düşen şeyler
illaki Başkasıda mı görecek
zaten gözlerimde doğru düzgün görmüyor artık
ölümü anlatmak için illaki acılardan mı bahsetmek lazım
Kendi kendine bir ölüm olamaz mı
İlla neden mi gerekli
Çokta yardımcı olmak istiyorsan
sanki şu sol yanımdaki şeyi kopartıp alabilir misin
bütün acılarımın kaynağı O

nefes alamıyorum
nefessiz kalabilir miyim
Allah’ın huzuruna çağırırlar belki beni
Evet evet onları çağır...

Ümit ve ümitsizlik içerisindeyim
Ellerim Bomboş hiçbir şey bilmiyorum
oysa ki yüzlerce kitabın içerisinde
biraz da olsa bir şey bildiğimi sandım
meğerse hiçbir şey anlamamışım
cahiliyet bu olsa gerek
elden hiçbir şey gelmemesi
bir çözüm bir fikir olmaması
tekrarlar da cahillikten sayılmalı
tekrar tekrar yaşıyorum
çünkü aynı şeylerden farklı sonuçlar bekliyorum..

hava kapkaranlık üzerime çöküyor
Ellerimi uzatıyorum ellerim yok oluyor
karanlıkta Işık Nerede kim çaldı !
o Adını bile anmaktan korktuğum
gününü gün ederken hayatını yaşarken
Ben niye Karanlığın bir eseriyim
şu an suç kimde
onda mı
bende mi
Belki de aslında şu anda değildir
Yani zaman donmuş hayal alemindeyim
Ve bir kaybedenim
a ben mi hayal görüyorum
sanrılarım gerçekmiş gibi mi gösteriliyor
Son kalan şeyleri şimdi öldürüyorum
Ama Ellerim Bomboş