Bir istasyonun
bekleme salonu gibi günlerim.
Basmış biri hançeri nah şurama
listesi bitmemiş mevsimleri
sayıyor baş ucumda.
Beş parmaklı rüzgar esiyor odamda.

Burnundan kıl aldırmayan ıssız adam
çivilenmiş duruyor ömrümün duvarında.
Eğilip öpüyorum geceyi en lacivertinden
dökülüyorum yıkık bir tünel gibi kendimden.
En tatlı küfürler sıralansa da dudaklarımda
seslerin ucuna düğüm atıyorum.
Soldurmak istemiyorum düş çiçeklerimi
güne sığdırma telaşındayken bir şiiri.
Geçiriyorum sevdamın süzgecinden
maviyle yıkadığım sarı tek düzeliği..

Endülüs esmeri
bir bardak çaya uzanıyor ellerim.
Aşk devrildikçe içime;
zamanı tutuşturan kalem oluyor ellerim.
Yüreklerimiz birbirine zıpkın diyor sanki
karşımda iki gözümün çiçeği...
Gözlerimin bitmez bakışında döndükçe
sesimin içine yatırıyorum yaprak döken yeminleri.

Dağılıyor esen rüzgarın öptüğü
ezik yaban çilekleri.
Asılıyor şafağın koynuna sessizlik
ödenmiş bir borç gibi..
Masallardan kalma ıslak saatler
düşüyor göz kapaklarıma.
Geride kalanın geride tuttuğu mutluluktu
kırık anılar mahzeni.
Kollarımda çiçekli dallar.
Göğsümde şiirden bir uyku.
Aynı tonda gülümserken geçmişe.
ölmüyor hiç bir şey yaşanmadan.
Dolmadan gözlere toprak
rastladığımızda kendimize..!


Ferdaca