İNSANOĞLU DENEN ADEM

Mevsimine küsmüş çiçek gibiyim,
Gül benzim sararıp soldu..!
İstesemde açmıyor çiçekler canevimde,
Bir gülüşe, tatlı bir muhabbete hasret kaldım!
Yüreğimde bir zamanlar çiçekler renga renkti,
Yediveren güller gibi açtıkça açar,
Solmak neydi bilmez idi..?

Şimdiler de,

İki gözüm, iki çeşme ağlar durur,
Yüreğim feryat figan eyler kimseler duymaz,
Bir haykırsam belki duyulur sesim!
Kınamayın dostlar beni, yüreğim sus pus
Sesim nefesim kesildi bu fani dünyada,
Kalbim her gün tekler durur
Kalmadı mecalim, takatim dostlar!

Kapımı çalan hercai aşklara meylettim edeli,
Zamansız açan çiçekler gibi sararıp soldum..!
Yıllarca düşle gerçek arasında gittim geldim.
Güneşli günler anılarda kalsa da yolunu gözler,
Umut dünyasında gezinir dururum!
Olur da şeş beş yolunu şaşırırda,
Kapımı çalar mı diye bekler dururum a dostlar!

Aşktan sevdadan yana kalbime söz geçmedi,
Gönülde sevda, aşk ateşi yanarken,
Sevgisiz yüreklere misafir olmak çok zormuş,
Kalbin yanıp kavrulur, kül olurmuş da
Farketmez/farkedemez miş ,.
İnsanoğlu denen adem!

01.07.2021 Ankara P.ÇETİN