Yalancı bir ömrü yaşıyor gibiyim
Anlatsam anlayabilirmisiniz onu da bilemiyorum
Ne kadar geriye gitmeliyim?
Hiç mi hiç kestiremiyorum,
Ama başladım artık,
Bu şiiri bitirmeliyim:

Belki 30-35 hatta 40 yıl geçmiş olsa da...
20. asrın son düzlüğü, ülke keskin virajda
İnsanlar hayli fakir, gelecek bizim, çok mutluyuz sonuçta
Şehirler öyle kalabalık değil, özgürlük inmiş sokaklara
Demokrasimiz biraz sendelemiş, yine de dimdik ayakta
İlerlerken Türkiye, bu garip çağdaşlık yolunda
Dünyanın çıtası uzakta, sanki bize göre uzayda
Bu arada Kadıköy’de oturuyorum, ama okulum beyoğlunda
Galatasaray lisesindeyim gerçek değil sanki bir rüya
Yatılı okuyorum, annem öyle istedi, cok zayıfmışım ya
Yollarda sefil olurmuşum, ses çıkaramadım asla
Haftasonu dönüyorum eve sehirhatları vapuruyla
Hasretim bitiyor, ailem ve mahalle arkadaşlarımla,
Bazen Kalamış marina, bazen cadde, bazen Moda’da
Fink atıyoruz, kız kesiyoruz öyle korkusuzca
Şimdi geçmiş yılları hasretle anarken
Hatırlıyorum, hoşgörü ve saygı vardı herzaman
Zaman ilerledi, ülke kalkındı, yaşamlar değişti,
Ama toplum buna uyamadı, bir nesil tükendi
Nerede kaldı o eski güzelim günler, sanki kaybolduk
Belki de çocuktuk,gençtik o yüzden çok mutluyduk....