Reşit bir hüzündür aşk…
Hayli cafcaflı ve mağdur bir rüzgâr eser
Kısılmış sesinde mevsimin
Arz-ı endam eder gece
Yılkı atlarıdır çenebaz yalnızlığın ikbali
Bir koşu gider seversin
Dönemezsin geriye
Süründüğün değildir gerçek olan
Elbet sürüldüğün bir şehirdir aşk.

Şehla gözlerinde yalnızlığın
Hicvidir duyguların
Mavi mintanı umudun
Pembeleşen yanaklarında
Düşündüğünde dahi bir an aşkın saltanatını…
Süremezsin kolayca hem.
Süngülenmiş yüreğinden taşan kaç fasılsa…
İmgelerdir yağan rahmetin izinde
Vuku bulan tek kişilik bir firardır aşk
Hem kendinden kaçtığın
Hem de zaaflarında yüzleştiğin…

Sessizce kabullenirsin de çaresizliğini
Görmez gözlerinde sevgilinin
Hele ki verdiği hüküm kalp gözünün
Namıyla yürür aşk
Nemli mevsimin genzinde hıçkırık
Tebaası düşlerin elbet maruz kaldığın çaresizlik
Bir dökümse düşler
Bir duvarsa hisler
Ah, o kapıldığın deli rüzgâr.

Bentler aşarsın
Nehirler ne ki coşkunla dönüştüğün
Şelalenin serinliği nasıl da ferahlatır
İçinde yanan ateşi
Gel gör ki közünde dünün
Yoksa hüzün müdür kozu aşkın?
Sen ki yaşadığın kozandan
Firar edersin
Sevdikçe daha çok büyürsün
Sordukça bulamazsın içine düştüğün labirentin
Çıkışını.

Tutulan dilin hükmü
Titreyen sesinin rüzgârı
Titri özlemin
Tininde varlığının
Sadık olduğun kadar aşka
Kaybolduğun günbegün kendi mecranda
Elbet uzak düştüğün nazenin bir yokuş
Hala çıkamadığın dağ tepe
Ovalar platolar ne ki
Aşkın coğrafyası bir kez esir almışken seni?