Ne kadar pozitifsin diyorlar görenler bana.
hayatla barışma çabasıydı benimkisi
Biraz da yaşama tutunma hayali
cehennemde cenneti aramaydı belki.
Ve büyüdükçe anladım ki;
suyu birikmiş görmeyince yüzemiyor insan.
Sınanmıyor doğum ve ölüm arasında
hayata devam edip
kişisel hayatı bitirme anında.

*
O yüzdendir ki;
Rujumu sürdüm
kalemimi çektim.
İçimdekilere sükut durun
kıpraşmayın dedim.
Gündüzü geceye ekledim.
Aşmayı bildikçe
denizlerden geçtim.
Geç olanı bekleyip
hesap yapanı sildim.
Gülenle güldüm
ağlayana mendil serdim.
Noktasız sevdim
virgüle yol verdim.
Sabır ölçüm hafiflettikçe yükümü
Umudun ateşinde
yanarken gördüm ölümü.
Külümü vereceğim güne dua ettim.

Buharlaşmadan yoklukta
öldürmedim duygularımı boşlukta.
Şiir olup yüreklerden huzurla geçtim.
İçimle dışımın Araf’ında
göçlerin en güzeliydi
kendime kendimle gelişim.
Silgiye ihtiyacı yoktu
tarife sığmaz güzelliğin.
Toprak kadar fedakar
cam kadar şeffaf
kırılgan narinliğin..!



Ferdaca