Yorulmuşum bütün yaşadıklarımdan;
Gülümseyen yüzümü özler oldum bu sıralar.
Yorgun;
Bitkin;
Bir yüz ifadesi hakim olmuş.
Kendimi bilmiyorum diye söyleyenlere şaşırırdım;
Şimdi ise;
Kendi halim aynı.
Küsmüş her şey bana;
Yürüdüğüm sokaklar;
Kuşların cıvıltısı bile;
Yok artık.
Anlamsız koca bir boşluk.
Boşlukları doldurmak mı?
Kolay olsa;
Çoktan doldurmuştum boşlukları.
Bazı boşluklar vardır;
İstediğin kadar doldurmak istesen bile;
Dolmayı bilmez;
Dolduramazsın.
Bakmayın bana öyle;
Elbet toparlarım;
Zamanla;
Alışarak.
Biliyorum suskunum;
Zorla ağzından laf alınmaya çalışılanlar gibi.
İçimi döküyorum;
Kalemim ile kağıda;
Kağıtlar bile yetmiyor içimi dökmeye.
Yazmak rahatlatıyor;
Yorulmuşum yaşadıklarımdan.
Sessizliğimi soruyorsunuz bana;
Anlatmama gerek yok.
Göründüğü gibi;
Gördüğünüz gibi her şey.
Bağırmak;
Çağırmak;
Ağlamak hiç bana göre değil.
Bazen sessizlik iyidir;
O misalim bu aralar.
Derin düşünceler hakim.
Yorulmuşum yaşadıklarımdan.


AYKUT UYSAL