TUTTUN ELLERİMİ.

Ne güzel şey bütün bunları yapabilmek
Konuşabilmek ve de kahkaha atabilmek
insanın mutlu olması ne güzel
ben hep sorardım mutluluk nasıl bir şey diye.
yahu ben hiç mutlu olamayacak mıyım?
der isyanı ederdim.
sanki başkaları başka şeyler yaşıyor muşta
ben yaşayamıyormuşum gibi
oysaki mutluluk elinin altında ne varsa
onu değerlendirebilmekti.
bölüşebilmek paylaşmak, dertleşebilmekti.
bir işi halletmenin verdiği hazdı oysa
ne varsa yakınlar da,
çok uzaklar da aramadan
bakınmadan, zaman kaybetmeden
‘’sanırım geç kalınmış geçti artık’’ demeden.
tabiki de güne gülümseyerek başlayabilmekti,
sevdiklerimize bir günaydın diyebilmekte
ayrı bir mutluluktur elbette ama bilmiyorum
kendime kızıyorum bu kadar telaşa,
bu kadar aceleye gerek var mıydı diye.
hiç bir şeyi yaşamadan habire koşturdum
belki o arada pek çok şeyi de farkın da olmadan
almış doldurmuşumdur hazinemi, mümkün.
pek çok şeyin de üzerinden atlamışımdır.
işte şimdi elimi siki sıkıya tutan bir çift el,
hayalde olsa güzel.
Gündüz Yavuz..