Farkındalık diye bir kelimedir
takıldığınız bazen.
Hiç olmadığınız biri olursunuz.
kimliksiz kimsesiz ve isimsiz.
Artık anlam aramazsınız hayatta
Bir bilinmeyenli denklemin
değişken sayı ve ölçüsüyken değerler.
Bazen ispatlayıp
bazen de ispatlanmayan
Ya da;
her ikisinin de ispatının mümkün olmadığı
karmaşanın içinde
Şubata tükürüp
Çileden çıkarsınız bir mayıs sabahında.
özleyerek yazdığınız bir şiirde
geçmez kimsenin adı.
Kendini sevmeyen insanların
başkalarını ne kadar gözünde
büyüttüklerine şahit olursunuz.
Terk edildiklerinde;
sevginin eteklerine kurdukları göçebe çadırlara bir de..


Yalnızlık yüklenir zorla söken şafaklara.
umutların kasveti çöker sabahlara.
Gözyaşlarıyla söndürdüğünüz külleri
yüzünüze sinen yanık kokusunu
ve içinizdeki koskocaman yangını
bağışlarsınız hiç gelmeyecek olan son durağa.
Kapatıp gözlerinizi
canınızın sıkıntısını kaldırırsınız rafa..


Kendinizi eksik hissettiğiniz
ne varsa yine çıkar karşınıza.
Hiç görmediğiniz birine duyduğunuz sevgi
yalnızlığınızdır aslında.
Ya da hatırlamaya çalıştığınız
babanızı görürsünüz O’nda
kız çocuğu olarak yaşadığınız hayatta.
Toprağa armağan ettiklerinizin
hüznü çöker omuzlarınıza.
Sevgiyle büyüttükleriniz
kayıtsız kaldıkça varlığınıza.
Kısır bir döngünün içinde
ağız dolusu küfür birikir içinizde.
Tavandaki çatlaklara bakıp
sırılsıklam olursunuz
ruhunuzu teslim ettiğiniz yağmurda.


Aklı bir karış havada
kış kıyamette gezerken düşünceleriniz.
Öznesi ’’ben ’’ olan
birinci tekil şahsa dönüşür kelimeleriniz.
Sonuna üç nokta yerine
tek nokta koyarak bitirirsiniz cümlelerinizi.
Düştüğünüzde ağrımaz çocuk gibi
nasırlaşan ağlamalarınız.
Düşünmeyi özlemek kadar güzel olur düşünmek
Yazar..
Yazar..
Yazarsınız..!
Yolun sonunda sanki cenneti beklersiniz..
Nirvana’yı erişmeye çalıştıkça
hayatın özetini çözersiniz..!



Ferdaca