Yaklaştım pencere kenarına
Aralayıp perdeyi hafiften
Işıkları sönük şehre bir göz attım

Gece kara çarşafını örtmüş evlerin üstünü
Sokak ve caddeler belli belirsiz
Karanlıkta gitgide uzaklaşan ritimli iki ayak sesi
Kırıtarak biraz da utanfaç hafif gülüşmeler gecenin sessizliğini bozuyor

Ah meloni
Bir sigara yaktırdınya
Beynimin kaldırımları topuk seslerile inliyor
O ne keskin koku sanırsın yürüyen gül bahçesi
Buralardan bir sen geçerken kokar böylesi güzel
Ne vardı bırakıp da gidecek
Oldu mu şimdi?
O kadar yalvardım
Dil döktüm fayda etmedi
Bari giderken bizi götürmeseydin


Kuru ağaçtan farkım yok
Ne altında gölgeleneceğim
Ne süzgarda sığınacağım
Düşmemek için
Tutunacak dalım
Hayat ağacım yok artık


Bekliyorum dönmeyeceğini bile bile
Gözlerimi kapıya iliştirdim
Belki yeminini bozarsın diye
Özledim işte
Seviyorum işte
Dönsene hayırsız dönsene
Ne vardı bu kadar körkütük küsüp gidecek