(Esin artık üstünde ey rüzgarın yelleri
Yıldızlar ağlar güneş ellerinde üşürdü)

Mavi göklerin sağnak serpiştirdiği yoldan
Gidiyor tabutuyla beraber meçhul ölü
Ah ne tarifsiz derttir çektiği omuzlardan
Bir damla gözyaşıyla yakıverir bir gölü

Yok onu anlatacak güzelim hatıralar
Ne bir lahza hayırla yad edecek kimsesi
Sığar mı bir tabuta katmer katmer yaralar
Şimdi ondan habersiz adımlarının sesi

Tek başına yaşadı bütün kindar gözlerden
Bir ömrü haykırırdı ağzını açabilse
Heyhat kurtulmak kolay şu yabancı yüzlerden
Ölümden daha feci kendinden kaçabilse

Ne makber karanlığı suallerin korkusu
Tek derdi çekip gitmek incitmeden taşları
Asırlarca sürecek belki ölüm uykusu
Kabrinde kök salıyor cihanın savaşları (*)

Esin artık üstünde ey rüzgarın yelleri !
Yıldızlar ağlar,güneş ,ellerinde üşürdü
Şu üç günlük dünyanın aman vermez selleri
Mavi gökler altında onu kabre düşürdü

Usulca kefenini kaldırıverdi elim !
Bu dar makberde yatan kimsesiz ölü benim !


k.a.gazioğlu