11
Yorum
35
Beğeni
0,0
Puan
497
Okunma

çıkarıyorum sesimi, özünden
gözüme giren güneşin.
düşlerde kaldı
yürüyemeyen sancılı ayaklar
canı yanan insanım
suya, yıldıza dönse görüntüm
ayağımı sokar yılanlar
öyle yeşil ki gideceğim yer
çoğalmaları geri döndüremez
bir kaç pencerelik güneş yetmez bana
milyonlarca insanım
burnumun direğini çeliyor
karanlığın ağıt yakması
bir canlının anlatamadığını anlatıyor
ölülerin yüzleri
sarkık kolunu
elinizle yatırıyorsunuz teneşire
sesi çıkmıyor insanların
soluğu duyulmuyor
cenaze gidiyor eller üstünde
gülebilse gülecek ölü
elleriyle yırtacak kefenini
çıkarıyorum sesimi
kerpiç evin karıncası
korkuyor ezilmekten
ölü elinde..
02. 06. 1987 / Nazik Gülünay