Sakladığım resimleri fırlattım
Odanın duvarlarına çarptım
Her biri cam kırıkları olup
Saplandı yüreğime
Dönüşün olmayacak biliyorum
Işıkları yakmıyorum akşamları
Seni görürüm diye
Özlemekten korkuyorum
Karanlık istiyorum
Seni bende var eden duygu
Hançerledi kalbimi
Ölümcül bir sızı akan
Dipdiri anılardan
Kendime de bakamıyorum artık
Aynalar bile karanlık
Her geçen gün kendimi eskitiyor
Yalnızlaştırıyorum hayattan
Benim de masalım buraya kadar
Işık sızan yerleri kapatıyorum
Kendimi sınIyorum
Bu ağır geçen vurgundan
Yaralarım yeniden kanıyor
Savruldukça yaşlanıyorum
Yeni başlayacak bir gün olmayacak
Benim için hiçbir çiçek kokmayacak
Taşımıyor artık takvimler beni
Ölecek kadar vaktim kaldığını biliyorum
Herkesi savdım
Çekin gidin dedim
Ben kendi uçurtmamı uçuracağım
Siz kendi uçurtmanıza rüzgar bulun
Ölümü erteleyen ancak dönüşün olur
İmkansız bir bilmece kapıyı çalacağın
Her şeye katlanıyorum
Işıkları yakmayacağım
Hangi ışık delip geçecek duvarlarımı
Kurduğum hayallerle örmüştüm
Bir silik mutluluk bıraktığında ölmüştüm..



Mustafa kaya
28.04.2021