Güz benim geçmişimdir. En çok çocukluğum. Yıkık evler, bakımsız bahçeler arasında. Siyah beyaz fotoğraflara bakarım. Hepsi ömrüm.Sararmış yapraklara benzer. Dokunmaya korkarım. Çünkü en çok hatıralar incinir.

Hatıralarım uslanmaz kötü çocuk. Dizlerim yaralı ve kısa pantolonumun cebi bilya dolu.Ben doğduğum evin sokağından ne zaman geçtim, unuttum. Sararmış bir hayatı dökülürcesine yaşadım durdum. Yaşadığım kent her geçen gün biraz daha fazla mezarlığa benzedi. Apartmanlar tutuk evi.Mezar taşı balkonlar.

Herkes yaşamak için uzanmış mezarına. Kıyıya yakın parklar ne kadar sessiz. Denize uzak düşüyor odalar ve sokak. Hayat uğultular içinde sokaklardan evlere doğru akıyor. Islanmış pencerenin camını siler gibi göğe bakıyorum. Bulutlardan başka göreceğim bir şey yok.

Gündelik hayatın içinde dolanıp duran ve patlamaya hazır bir insanım diye düşünüyorum. Çünkü yazdıklarımda, düşlerimde, hayatımda önüne geçemediğim bir şiddet var. Nerde ne zaman ne yapacağımı bilememekten dolayı korkuyorum ve korkuyla yazıyorum, yaşıyorum.

Ölüm çıkıyor her şiirin üstünü kazıdığımda. Çocukluğum omzumdan bana bakıyor. Kalanları hatırlamaya çalışıyorum. Ya da ölümün sesi benim duyduğum. Hangi duvara dayansam hemen üstüme yıkılacak. Çiçekler çoktan soldu, testiler kırık. Oğlum üç yaş fotoğraflarından bana bakıyor.

Çocukluğum ki Ece Ayhan biliyor doğrusunu. Devlet dersinde çoktan öldürüldü nasıl bilmem. Upuzun dehşettir devlet. Çoktan mermisini kalbime savurdu. Her gece bağırarak uyanıyorum uykumdan. Albümdeki fotoğraflara sırayla bakıyorum. Devlet kapı aralığından izliyor beni. Kapının her çalındığında devlet geliyor aklıma. Bilmem kaç kere kitapları toplayıp saklıyorum.

Kırda laleler çoktan açtılar. Güneşe döndüm yüzümü. Ellerim gövdemi bulamıyor. Gözlerim ne zamandır boş levha. Görüntüler hiç bir yeri doldurmuyor. Babam çoktan öldü. Annem daha sonra. Kardeşlerim kendine yabancı çocuklar. Arkadaşlarım hala devrimi bekliyor.