Yıllar sonra döndüm işte köyüme
Konu komşu, eller beni unutmuş.
Oturdum taş duvar, evin önüne
Yerde kilim, çullar beni unutmuş.

Şöyle dönüp etrafımı yokladım
Bir kaç kişi gelir diye bekledim
Çoğu ölmüş, gözyaşımı sakladım
Boynu bükük dullar beni unutmuş.

Sadık hoca muhtar Durmuş var idi
Harman yeri, Al’ihsan’a dar idi
Şükrü yetim, Recep dayı kör idi
Yeni yetme, kullar beni unutmuş.

Seher vakti mal peşine düştüğüm
Gün boyunca dere tepe aştığım
Akşam eve, heves ile koştuğum
Yorulduğum, yollar beni unutmuş.

Nerde kaldı ekin biçtiğim günler
Soğuk gözeden su içtiğim günler
Ağaçtan ağaca geçtiğim günler
Sallandığım, dallar beni unutmuş.

Çaresizdim dağa taşa seslendim
Kimsesizdim uçuruma yaslandım
Beton kaplı şehirlerde paslandım
Dalda çiçek, güller beni unutmuş.

Hidayet’im ismim bana yabancı
Aynadaki cismim bana yabancı
Albümdeki resmim bana yabancı
O en güzel, yıllar beni unutmuş.

Hidayet GEDİK