yıllar sonra karşımdaydı
yine eskisi gibi gülüyordu
dışı kağıttan daha renkli
içinde okyanuslar çalkalanıyordu
gözbebeklerinden taşıyordu
eksile eksile gelmişti
toplarken düğmesinin iliğini
titrediğinden belliydi
şimdi dışarda çiçeklerin
solma vaktiydi
rüzgarın yürekleri bile
üşüttüğü mevsimdi
ağzıyla gülüyor
gözleriyle ağlıyordu
ben kurduğum
tuzağın kurbanı
hesapları zamana vurunca
ilki ile sonu arasındaki
kesilen hesap banaydı
hüzün acı kaybetmişlğim
hem nasıl kaybetme
bir daha bulamamak üzere
hem nasıl bir acı gözlerimden
akan yaş değil sancı
içime doğru aktıkça aktı
unutmadım mutluda olamadım
haddim değil
acılarım kadar güldüm
dudaklarımın kenarlarınca
o kadar
bide her şey geçici değil mi
o zaman demlensin içimde
sana dair güftenin
en acı bestesi
nede olsa bir gün
sana çıkmayacak mı tüm yollar
ölümden de öte bir yol var