Herkes yaz diyordu ona
Herkesden, her şeyi yaz.
Sen bilirsin bu lisanı
Yeter ki bizleri de yaz.
Acımızı, bizi de anlat.
Zaten ne var hayatta
İnsana dair acıdan başka...
Asla bıkma, korkma, yaz.
Biz senle varız,
Sen ile biliniriz.

Yazdı, yorulmadan
Yazdıkça olanları
Uzadı satırlar,
Uzadı onlara dair...

Lakin sürmedi bu devran
Yitirdi parmaklarını,
Başkalarının yüzüne dokunup
Kağıtlara aktaran...

Ağladı,
Gözlerinden döküldü çizgi çizgi
Alnına yerleşmiş tüm izler.
Bıraktılar onu
Bir köşe başında
Gittiler,
Öfke yığını yaşamları peşlerinde.
Bir bilen kaldı köşe başında
Elleri yitik, kalbi kırık
Artık umudu kalmayan...

Adım adım açtılar
Dünya ile arasındaki yolu
Bir köşede unutup gittiler onu...

Biri kendi bildiğini yazdı
Onları anlatan satırların devamına
Okunanlar okuyanın bildikleriydi aslında.
Köşede bıraktıkları düşman
Tüm kötü yaşananların sebebi
O lekelemişti her bir yüzü
O karalamıştı satırlarıyla.

Şimdi buldular onu
Bir köşe başına bıraktılar,
Kalemsiz...
288