Ömür kırk yılı, şiirlerim kırkı geçti,
Boşa yaşamışım, hepsi anlamsız gitti,
Duygular kalemi, anlatmak için seçti,
Hisleri anlatmaya, yaşamak gerekti.

Cahilim diyene her şey lafı güzaftı,
Esas cahil benim, diğerlerininki, gaftı,
İşimize gelince zehir, bize haptı,
Bunu insanlığı unutturanlar yaptı.

Nefsim de Eğirdir’i, Eğirdir de ülkemi,
Ülkem de her türlü iyi, kötü âlemi,
Çılgınca eğlence ve yapılan matemi,
Ne hallere düştüğümüzü göstermez mi?

Hecelere bütün arzularım sığmıyor,
Birazcık kapalı anlatım gerekiyor,
Söz nefsime, ancak başkası alınıyor,
Başkasını bilenler, kendini görmüyor.

Kesinlikle doğruyu, yazmaya çalıştım,
İspatı olmayana zaten bulaşmadım,
Kimseye kara çalıp, çalı dolaşmadım,
Nefsimi düşman bilip, onunla uğraştım.

Boş ver diyenlerde, okuyup anlayanda,
Bir ferde bile yardımcı olunduğunda,
İsteğim onun manevi mutluluğunda,
Dert anlatılıyor şiir yazıldığında,

Bu şiirlerde bir şeyler var alanlara,
Ne hesap veririz, toprakta yatanlara,
Türkiye’m nasıl kalır, yarın torunlara,
Hepimiz sorumluyuz, sözüm vicdanlara.

Nefsim, ben duygusuyla şımaracağından,
Kimsesiz olduğumu unutacağından,
İsimsiz kalplerde taht kurulacağından,
İsim yazmıyorum, değersiz olduğumdan.

2/5/2001