Kendine dahi güvenemeyen bir insanın karşısındakine güven duymasını nasıl bekleriz ki?
Dünya denilen şu lanet için tüm umutlarını yitiren birinin umut etmesini nasıl bekleriz ki?
Güvenmek, umut etmek bana has şeyler değilmiş
Çok geç öğrendim
Omzuna yaslanıp telaşsız uyuyabileceğin biri yokmuş meğer
Her an tetikte olmalıymış insan
Güzel günlerin varlığına beraber umut edeceğin biri yokmuş meğer
Çünkü Dünya çok kötü bir yermiş, güzel günler ancak masallarda olurmuş
Huzur dedikleri aranınca bulunacak bir şey değilmiş meğer
Kaybedince anlaşılacak bir şeymiş
Her huzursuzluk kimi zamana göre huzurun ta kendisiymiş
Herkes gibi ben de
Çok istedim huzuru bulmayı
Öyle bir yere saklamışlar ki
Bulamadım
O kadar çok aradım ki
Oysa yanlış yerde aramışım
Boşuna yorulmuşum
Sonra mı?
Sonra kaldım başbaşa
Baktım kendime
Asıl huzur yanlızlıktaymış
Yalnızlık ürkütücü bir sessizlik
Fakat kırmak yokmuş lügatında
Yarı yolda bırakmak yokmuş
Başını okşayacak bir el yokmuş
Ama başını rahatça yastığa koyabilmekmiş huzur dedikleri
Ve huzur dedikleri Dünya’ya gözünü nasıl açtıysan öyle çekip gitmekmiş...