1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
473
Okunma
Ağlamak nedir çok iyi bilirdim de
İçim yangın yeriyken buz kesmiş gibiyim artık
Ağlasam, ağlayabilsem içimin yangını bir nebze olsun sönecekken,
Ben içimdeki feryatlara kulak asmıyorum artık...
Oysaki hiç susmuyor, kavgam çok büyük şu yalan dünyayla
Hayat akıp giderken ben çaresizce susuyorum
Önceden kapı arkaları ağlama duvarımdı,
Gözyaşlarım ise yoldaşım
İnsanoğlu işte kıymet bilmiyor
Meğer ağlayabilmek ne büyük meziyetmiş...
Ağlayabilsem geçer belki ?
Az da olsa huzur kapımı çalar, misafir olur ruhuma
Hayatın beni gözyaşlarıma bile hasret bırakacağını nereden bilebilirdim ki...
Şimdilerde sokak sokak duygularımı arıyorum
Kendinden bir parça ararken de kaybolabiliyormuş meğer insan...
5.0
100% (3)
Cevap Yaz