kim yığıyordu yükselen yoz tepeleri
bu kof yağmurları kim yağdırıyordu
gitmiyordu ülkemden ölüm davulları
çalıyordu güm güm güm
duyuyorduk uzaktan
sağda solda

değişiyordu annelerin ninnileri
uyumasın yavrum uyumasın

duruyorduk
büyüyordu korku
erken adım atmaktan
yere inip bakıyordu gök kuşları
çalımlı adımlarla
sanki onlar yaratmıştı dünyayı

siyah kuyruklu arabaları
söndürüyordu
söylenecek sözlerin yıldızını
çekip gidiyorlardı
döküm döşek ortalık

içi kurumlu, siyah adamlar
eziyordu
dağ çiçeklerini
çiçekler güneşe açık
göğün mavisine
yağmura

dağ katlanamaz
silah seslerine
acı noktalı ölüme
birgün katlar kendini
içini gösterir

giremez
öyle kurumla, kurumlu adamlar
ezemezler
ayak altında kadımalakları
dağlar geçer birbirine
valla dağlar canlıdır
çiğdemine sahip

ekinler durmaz sallanır
her şey yeniler kendini
duruyorduk
kimse bilmiyordu
haritada yerimizi..

05. 05. 1987 / Nazik Gülünay