gülüncüm, anladım kahkahalarından
yazdıkların öykü, masal dedi
şiir neresinde

kalakaldım
mavi perdede solgun sarı çiçek

nerede sulu gözlülüğüm
direnişli dilim

sus pus oturdum
avucumda sıkıp kimliğimi
şiiri aradım
kasabalı yüzlerde

gerçek, çizdiğim yüzlerde uydurmaca
nerede, bizim köylü Ümmügülsün’ün yüzü
Hatıp dayının acılı gülmesi

bir tepsi güneş ışıldar mı
gökyüzüsü ç’alınan evlerin hurda yüzünde

yağlı ellerin
eritildiğinde yağı
nasıl kalırlar
kupkuru, harman yeri

avundum, anladım
oturduğum düz tahta sandalye
ne sivri kalem
ne keskin kaya
yumuşacık güneşli toprak

yüzleri fırın kırmızısı, tarladan
sırt boyu yükle dönerdi ırgat kızlar
kimi gün ellerinde bir tutam fi olurdu
lastik ayakkabıları topraklı
sanırdık elleri topraktan örüldü
beyaz yüzlerimize yarsırlardı
(gâvurlar hiç yanmamışsınız) derlerdi

ellerimizden utanırdık
inceliğimizden
beyazlığımızdan
yerken bir avuç fiyi

otururdum gölgeli, çiçekli balkona
şiir arardım yüz boyu
dizime dayanırdı dirseğim
yüreğim bir yüreğin içinde
yumup açar gözlerimi
denerdim güneşi

bilincinde mi
her gün kime..

01. 05.1987 / Nazik Gülünay