Esinim, konuğumdu dün,
Hoş geldi,
Sitem getirdi!
Gönlüm, yüküydü dünden…
“Usun ile didişmede,
Felsefenle uzlaşmada,
Kaleminde buluşmada,
Zor adamı, yaşıyorum!
İkinci Ben’im, ezelden
Kimliğini taşıyorum, öteden!”
Ağır geldi!

İçime döndü birden,
Söylendi derinden;
Onu benim yarattığımı,
Söyledi!
“Ya, niye şaşırdın”,
Dedi…
Neyle beslediysen
Beni,
İşte benim O”, dedi!
İrkildim!

“Dur!”, dedim
Demoralizeyim şimdi,
“Birlikte ürettik önceki,
Son şiiri!
Onu yorumla da git!”

“Kurtulamıyorum ki senden,
Ana rahmine geri dönememek gibi!
Neyse, yorum çıksın benden,
Nasılsa, düzeltir yazarsın sen;
-Rengiyle, kokusuyla, sesiyle
Şiirdi…
Yalındı, doğaldı, içtendi
Şairaneydi…
Elinle- emeğinle- sevginle
Senindi,
Gönül daranla, yükünle
Şiirindi!-“
Ve ekledi;
“Anlaşıldı, tamam!
Artık, senden çıktı ya,
O, Ben’imdir!
Uyandırmanın bedeli,
Okutmanın emeğiyim
Ben…
Yeniden üretmenin
Nedeni!
Görüşelim…”

Konuğuma konuğum!


Müjdat Eraslan.