Kadim kal’andan sökülen taşlara,
Muhkem surlarındaki tahribatlara,
Bağrında yükselen gecekondulara,
Sen üzülmez misin? Üzmez misin?
Diyarbekirim.

Harput kapında kırılan kollarına,
Dağların temaşasını kapatan yapılara,
Gönül ağıtlarına vurulan prangalara,
Sen üzülmez misin? Üzmez misin?
Diyarbekirim.

Yolların kuruttuğu Fiskaya şelalesine,
Kuraklığın vurduğu su değirmenlerine,
Çarpık yapıların yuttuğu Ferit Köşküne,
Sen üzülmez misin? Üzmez misin?
Diyarbekirim.

Seyrangahı bozulan yüce burçlarına,
İhtişamını kaybeden gönül kapılarına,
İşlevini yitiren han ve hamamlarına,
Sen üzülmez misin? Üzmez misin?
Diyarbekirim.

Kırklar dağını terkeden kırklarına,
Bağların viran olmuş bağlarına,
Kayapınar’ın kurutulan pınarına,
Sen üzülmez misin? Üzmez misin?
Diyarbekirim.

Pervasızca kirletilen dar sokaklarına,
Bilinçsizce çoraklaştırılan topraklarına,
Hevsel’de yok edilen gül kokularına,
Sen üzülmez misin? Üzmez misin?
Diyarbekirim.

Kadim medeniyetlerin zail oluşuna,
Ağa, Beg ve Paşaların saltanatına,
Edipler, Şairler ve Ozanların diyarına,
Sen üzülmez misin? Üzmez misin?
Diyarbekirim.

Üzülme Diyarbekirim, umudumuz var,
Bağrında medfun olan Peygamberler,
Şehit Sahabeler ve Evliyalar var.
Onların ahlakıyla yetişen çocuklar,
Davalarını şiar edinen gençler var.
Elhasıl Sen’i Amed, Diyarbekir ve
Diyarbakır olarak hasretle sevenler var.