dönüp baktım arkama
minarelerin ötesinde kaybolmuş güneş
yeni bir hüzne kavuşurken akşam
gecenin yağmurunu içiyor bir köpek
boynunda tasması eğreti duruyor
kuş sesleri dağıtamıyor
akşama sarılan hüznü

boğazıma kadar sen doluyum
şu dökülen yapraklar kadar özlem
çevrelemiş çeperimi
kaç tepenin arkasında çöl
s’aklıyor genç adımlarımı
çıkarsak en son tepeye
aya kuyruk olan
uçurtmamı yakalayacağım
çocuk ellerimle

güneşin gözlerine bak depresyon
başlamadan önce
sevdanın son çiçeklerini aç
ki yollar sana açılsın
sıcak bir sevgili gibi
sarı papatyalar saçında
bir gelincik dalgalansın
bahar gelsin yeniden

bahara çok var deme umutsuzluk
umudumun içi sevgi, kardeşlik dolu
eşeğiyim insanlığın
ne kadar güzel şey varsa yükle sırtıma
ölene dek taşıyayım

bir varsam akşamın sabahına
yorulmadan gece yolcuları
umut atları koşsa dört nala
yanağında gül açsa çocukların
karanlığı unutun desem
bir daha yüzünü bile asmayacak gökyüzü
alın, bu uçurtmalar sizin
hadi göğü uçurun!

19. 10. 2014 / Nazik Gülünay