bu yaşam
tek mumluk bir şamdan
bu zaman ve mekan
sonu çıkmaz dar bir sokak
elbette ki bir gün
sönecektir o şamdanda ki mum
bizi beklerken
mutlu veyahut mutsuz bir son
kafamızı o sert duvara toslayarak

bilip de bilmiyoruz gibiyiz
bu kısır döngüyü
bazen yenilemek gerek
bu fikirsiz fikri
sağlıklı iken sağlıksız yaşarız beton binalarda
kerpiçten evler diyorum sana az dinle
o beton kafa ve beton bedenle
nereye koşuyor tüm bu insanlar
akıllarda bin bir bilmece
yanı başımızdan
vızır vızır geçip de gidiyorlar delice

bilinmeyen ne var ki
veya kaldı ki
bu izansız koşuşturmacada
müsriflik ile aç gözlülüğe ne yetişebilir ki
bu misafir bile olamadığımız yerde
neye ve neden yetişmemiz gerekir ki
zaman bizden daha hızlı gittikçe

ben mi o mu eskitip de attı gönülce
ölümüne varız denilen sevda kapısından
ne baki olabilmiş ki bu alemde
anne ve babalar bile evlatlarını
bu bir çırpıda terk edip de giderken
sabah namazına bile yetişemeden

çıkar veya hep aşka mı koşmak gerek
zerzevat toplar gibi
kimler gitmedi ki arkaya bile bakamadan
her bir şeyini de geride bırakarak
biliyor musun ki
huzur ve mutluluğu hep kapıdan kovduğunu
uzaklarda hiç bir şey yok
ne varsa yanı başımızda
bu telaşa da ne gerek ki az biraz frenle
zaten sana ait olan seni mutlaka bulacaktır
bu baştan beri kokuşmuş alemde

ne ıstırap gizlidir nede neşe
bu dünya için ne yaptı isen gitti say boşa…


(25.02.2021) AZAP.. (Kadri Atmaca)