Özüm

Kırıldıkça,

Dışardan çok değişik
göründüğüm,
Hep aynı dualarla çıktım yola.
Artık mutsuz olduğumda
uzaklaşıyorum, iyi
niyetlerimi
varsa,
Hayatımdan çıkarıyorum.
Kalbimi kıran herkesi
Allah a havale ediyorum,
biraz geç oldu ama,
Ben artık kimseyi umursamıyorum , Belki
herkesin hakettiğini
bulacağını biliyorum ..




Öğrendikçe,

Daha güçlü olduğum günler geldiğinde,
Hep aynı sabırla devam ettim yoluma.
Hiç darılmadım, hiç üzülmedim
diye düşünenler var ya,
Aslında çok yanıldılar.
Oysa onun Allah ım diye yazıldı,
Ve Amin diye biten
kelime arasına gizledim duygularımı.
Şimdi nefes alabildiğim ve
yaşadığım onun adına,
Bir şükür daha ekleyebildiysem,
Ne mutlu bana ..




Yaşadıkça,
Hayatıma girenlerin sahteliğini gördüm,
Bahanesi güzel
olanların dertlerini dinledim,
Sessizce durdum ve
sadece tebessüm ettim.
Çünkü zamanı geldiğinde,
Hep sükut ile devam etmem
öğrendim ..



Anladıkça,
Duyguların emanat
kalpte kirlendiğini,
Sürekli eksik yerinden düşeceğini,
Ve düştükçe kalkmayı bileceğini.
Gelmez mi sanıyorduk bir
probleme güzelliğini,
Elhamdülillah ile onun nasibin
kendinde ki özelliği.



Bittikçe,

Kaybetme korkusunu yitirdiğimi anladım,
Eskiden ne kadar yıprattıysam kendimi,
Sahip olduğum değerlerin
kıymetini bilmeyi öğrendim.
Nereye kadar gider bilmem ama,
Mutluluğun baki olduğu
gizil ibadetim var benim.
Şimdi gidenlere güle güle derken,
’’ Allah ım senin razı
olduklarınla ​​yola düşürür ’’,
diye dualarım var benim.