Yavrular uykudayken, analar mâni yaktı
Soma’nın arıları, gene sefere kalktı

Karanlık vâdilere, yürüyerek uçtular
Tüm çiçekler orada, isli siyah açtılar

Ekmek teknelerine, bölük bölük geldiler
Dağların göbeğini, Ferhat gibi deldiler

Kara siyah kehribar, tozu dumana kattı
Yeraltı arıları, saf kömürden bal yaptı

Bir meş’um Salı günü, hava birden karardı
Vâdideki çehreler, bir lahzada sarardı

Dağı delmek imkânsız, havasız hayat muhal
Ne uçacak yol kaldı, ne sığınacak mahal

Umutlar soluverdi, kanatları kırıldı
Küme küme arılar, birbirine sarıldı

Ballar toza karıştı, kömürler demir oldu
Uçamadı arılar, ömürler kömür oldu

Ciğer yakan felâket, tüm cihanda duyuldu
Eşlerin, sabilerin, yürekleri oyuldu

Bütün vatan sarsıldı, feryâdın şiddetinden
Çöksün, sararsın mes’ûl, vebâlin sıkletinden


İdris Esen, 14 Mayıs, 2014, Erenköy