Yazmam gerek; köyde büyüyen çocuklar şehirdeki çocuklara göre daha şanslıydı belki, bir bakıma da öyle, aslına bakarsanız saldım çayıra, mevlam kayıra biraz da. Kendinden büyükler anne- babalık ederdi abi ya da ablalıktan daha fazla.

Ben ailenin en küçüğü olduğum için belki de daha nazlı nazenin olmak isterdim, her zaman mümkün olmasa da. Annem babam birlikte giderdi çalışmaya, akşama kadar bekle ki anne gelsin, gün boyu yarı aç yarı susuz, yarı tok. Annem taa geceden hazırlardı bir sonraki günün yiyecek içeceğini ama hepimiz çocuktuk sonuçta. En büyüğümüz kız, onun üç yaş küçüğü erkek, akşama kadar birbirleriyle yarışırlarken arada kalanlar da bazen bu durumdan negatif paylarını alırdı.

Akşam yorgun argın eve dönen annem hem ortalığı sakinleştirir hem de akşam yemeğini hazırlarken gene ben mahrum kalırdım annemin ilgi ve şefkatinden.Ne bileyim, ben sanki hep annemi özleyerek yaşadım, yanındayken de, yanımda olmadığı zamanda.


Sırnaşmamdan pek hazetmez gibi geldiği için,

Bir gün boynuna sarılıp beni sevmiyor musun diye sormuştum,
-Beni sevmiyor musun,
-Hiç sevmez olur muyum, ben ölünce dayanamazsın diye şimdiden hazırlıyorum demişti.

"Annesi olmayanın kimsesi olmazmış"
Doğan Cüceloğlu

Ne kadar güzel bir söz....


Köyde büyüdüm ama ben de çok hissettim bu duyguları, sanırım bu örnekler pek çoktur.

haticeak tarafından 2/18/2021 10:06:35 PM zamanında düzenlenmiştir.

İnşallah müdürüm.