su kıyısında bir söğüt ağacına yaslanarak
gözlerin uzak yollarda
küme küme yükselen bulutlarda
ayaklarının ucunda su şırıltısı
sevdan çarparken kalbinde
ağaçkakanların oyduğu o küçük oyuğa
yazsaydın adımı
dökülseydim lif lif

bir ağaca yaslasaydın bisikletini
sigaraya başlamamışken henüz
bıyığın terlemiş ağzında sakız
patlatsaydın bembeyez sevgini
evin önündeki balkonun demirine oturup
dutlar düşseydi önüne
elini uzatsaydın güzel günlere
bir karınca sürüsünün içinde

gülseydi kardeşlerin sevdana
oyuncağı olsaydın çoluk çocuğun
deseydin na’payım seviyorum
en az şu bisikletim kadar, belki daha fazla
ama bisikletsiz olurum da
onsuz olamam

geçseydin önüme bir bakışlık merhaban ile
kendi ellerini de tutardın bilirsin
her yağmur bahar olurdu
her yol aşka çıkardı
kuruduğunda bile ağaçlar
yeşil bakardı gözlerin
görmezdin ki onları
hak veresin sevdama

bir gizli köşeye otursaydın
bir şiir yazsaydın uzunca
sevgini anlatan pembe bir mektup
yapmadın
yıllar gazel olup döküldü
kalmadı o bisiklet hevesin
arabanın vitesini geriye çekiyorsun
çatık kaşlarla

öğütülüp geçer günler
hiç yürümedik sanki
betonlaştı yollar da
bulutlar yağmur dolsa ne çıkar!..

03. 02. 2013 / Nazik Gülünay