suskunluğum
kıvranıp da durur içimin de içinde
ruhuma eziyeti de cabası
masum hayallerime tümden elveda derken
kara kaplı bir kaderimin bu son celsesinin
hükmüm oldu o gidişin ömrümden
gönlüme çarparak kapanırken kapıların tümden

.
cılkı çıkmış bir gönülde umut ne gezer ki
duygularım bile terki diyardayken
gurbet bu kim ne ummuş ne bulmuş ki
savruluşta bir kuş gibi bilinmeze düşerken

..
sen ki
gönlümün yegane serabı idin
bu çöle denk gelen ömrümde
yaprak yaprak sararken bedenimi
düştüm o yeşil gözlerine
umut bu ya bir umman sahibi olmuş gibiydim
karayla deniz gibi
oynaştıkça gönüllerimizin kumlarında

sen olmuştun ufukta beliren umut
tek sen olmuştun kör duygularıma coşkulu somut
dağları delen Ferhat gibi hissetmiştim kendimi
susuz ruhuma açtıkça onca hendeği
kavuşuruz sanmıştım karşıki dağlar gibi
ölesiye tutkunun esiri olmuştum
özlemle gönlüme çekerken kokunu
tek heyecanımdı kalbimin pırpır atması

…
ne denli de mutluyduk
aramıza girmeden önce çıkara aşık o nefsin
o öyle bir nefismiş ki
Çin setti gibi
başı sonu da hiç belli olmayan
ruhlarımızın ilişkisine taştan bir diken gibi
öyle bir tuzak kurdu ki bize
sittinsene geçse de hiç fak edilmezdi
tüm geleceğimizi o karanlık sisi kapladı

oysa ben seni
bir güle serenat yapar gibi sevmiştim
bülbülle gülün aşkı gibi
meğerse ben öz dünyamı unutup
girmişim bir bilinmezin içine
nasıl kızmazsın
kokarca gibi kokunca ilişki
söyle nasıl yanmazsın
meğer ki hiç bilmeden
gönül deryalarımı arkada bırakışta
nefsinin çölüne kanıp da kavrulmuşum

kalıcı bir virüs gibi
yıkmış tüm bedenimi o çalımların
ne oldu da düştüm bu uçurumuna
belki bir iblis belki de bir cadı idi kalıntın
belki de hayalet gibi anlık gelişte de gidendin

….
vah ki vah bu benim yoksul aklıma
kalakaldım madem ki
üzüme erişemeyen koruk ruhlu bahtımla
tez çöz aramızda ki
hiçbir gün düğümlenmeyen o çürük bağını

senli daralan şu göğsümle
tez çıkıp da git ki
derince bir nefes alabileyim
çok soluksuz bırakmışsın ciğerlerimi benim
bu saf koynumda da bir yılan nasıl beslenir ki...

(11.02.2021) AZAP.. (Kadri Atmaca)