hücre kanamasında ki bu yüreğim
sızım sızım da sızlıyor
içimde de çok zorlu fırtınalar var
sen gibi de dondurmadı ki beni ayazlar
kavrulmuş halde ki ruh közü besler
nankör gönlünün cürmü kambur gibi de sırtımda
tıpkı bir deli gibi
ne bir yön nede bir izan kaldı
tut da göreyim ruhumdaki hicran selini
manyak bir kedi gibi tırnaklayıp da duruyor
ne yönedir ki bu gidişat

gecelerimdir sitemlerime tek teselli sığınağım
yalnızlığın gizemli karanlığında
duygularım da hep sağa doğru kayar
karanlığı tırmalayan o kedi değil benim
çünkü şart koştu tüm acılar sürekle
hep de kalbimde yan gelip yatacaklar
gönlü yaşlı bir mahkum gibi kalmakta varmış
hücremde attığım çığlığı adımlar voltalarım
tekleyen bir yürekle

hiç sormadan girdiğin için kalp atışlarıma
ne sevgiyi ne de nefreti ben seçemiyorum
kıyı köşeyi ölçmek bana tek hediyen
sürüklediğim ayaklarımın zoru duygularıma
nefsi yerli yerine oturtmaktır neden

sabrım kızgın git gide de koyulaşıyor
içim de dışıma emri vaki yapışta taşıyor
fırlattım aklı beynimi taşlara vurmaktan
ısınırdım belki de
içimi hoş eden bir sevgi gülü olsaydı
gece kaçar gün kucak açardı solundan
sesler de çıkardı bıkkın zihnimden
hiç sevinilmez mi kurtulunca ah u zarından

kimsin sen ki bir cellat gibi de biçiyorsun
hangi insan celladını sevebilir ki
bir porsuk gibi de
ha bire içimi eşeleyip de duruyorsun
o labirent gibi olan yüreğinle
bu gidişatla pisliğinde kaybolmasam ne ala

şöyle bir köşede karanlık o ruhunla
sen artık dur orda biraz
insanlar birlikte gönül gönülleyken sevgiyle
sende nasıl oldu da toplandı bu denli maraz

sen hiç düşünmeden ölüm fermanımı imzalarken
ben özümü senden koruma içgüdüsündeydim
solgun kuru yaprakların
rüzgarın hışmından kaçışlarında kaldı umutlarım
nasip olursa savrulacağım bir yerlere
senden ırak olsun da nereye olursa olsun

belki de bir yerlerde kök salışta da tekrar yeşillenirim…


(10.02.2021) AZAP.. (Kadri Atmaca)