Maviye aşinaydık tanırdık.
Her gece gökyüzü bizimdi.
Her şafakta sesimiz üşürdü gökyüzünde.
Ellerini mavi soluklarıyla ısıtırdı işçi çocuklar...

Her sabah bindikleri otobüste maviydi.
Annelerin gözleri gibi yorgun ve ağır.
Çığlıklar maviydi sokak başlarında Mayıs’da.
Yankılandıkça gökyüzü çatlardı hasedinden....

Saçları maviydi bir Kasım ayında ayvanın.
Dokundukça parmakları arasında ipek olurdu.
Ekmek maviydi dişlerimiz arasında.
Küf rengine aşinaydı sofralar...

Gözyaşlarımız maviydi yurdumda.
Yangınlarda maviydi kanayan yaramızda.
Gülüşümüz maviydi.
Sevgilinin sözleri de maviydi dipsiz kuyu gibi.
Sarıldıkça yüreğinde boğulurdu...

Hayallerimiz de maviydi kırık aynada.
Kırıldıkça ışık öfkemizde, maviye sevdalıydı.
Yağmurlar mavide sele dönerdi.
Kanatlarımız maviydi demir parmaklıklarda.
Vuruldukça maviye çoğalırdı.
Halkın evlatları mavi kimlikler...