Orada hep çocukluğum
köşe başında..


duvar dibinde
ruhu ipe serilmiş
yarım...
ve eksik bırakılmış
Güneş yaralarını
kurutmayı bekler
siyah,beyaz


Orada hep çocukluğum
uzaklarda..


Dünya’daki
tüm küslükleri
kavganın
ızdırabın
ayrılıkların
ve çaresizliğin
bıraktığı izler
sırtında


Orada hep çocukluğum
karanlıkta..


gözleri bulutlu
yüreği küflü
bir şarapnel parçası
sırtını dayadığı
akordu bozuk hayat
kimbilir..
ne umutları vardı
bu güne
ve yarına



Orada hep çocukluğum
sararıp solmuş
yapraklarda..


mutsuz bir resim elinde
yaşanılanları
ve de
yaşayamadıklarının
acısı heybesinde
girdaplara dolanmış ayakları
geçilmiyor,gidilmiyor


Orada hep çocukluğum
kayıplar arasında..




uçurumlar derinleştikçe
hüzünlü..
yitik bir zaman
çocukluğundan kalan
ürkek..
parçalanmış kelimeler
ruhsuz bir keman sesinde



Orada hep çocukluğum
düşük omuzlarda



o anda oraya
çocukluğuna
geriye dönme
şansın yok daha
geçmiş geçti
gelecek muamma





Orada hep çocukluğum
derin yalnızlıklarda..



Bir veda da
Gözyaşın da
Mutsuzluk da
Yoksulluk ta
Sevgisizlik de
Yaralı bir yürek te
Keder de
Umutsuz ca...



Orada hep çocukluğum,kimsesiz,yaralı



sevay