''sana ait bir şeyler kalmamalı bende
bütün şehir kaosa gömülmeden..
zehirli bir makara gibi zembereğinden boşalmış bir halde
bilmem kaçıncı kez başucumdaki resmini yok etmeliyim..''

Şiirin girişi
bir hitapla başlamış ki bu açık bir hitap da değil tıpkı bireyin kendi kendisine seslenmresi gibi sessiz ve sukut içinde.Şehir tasvirini yitirmiş ve resimlerde kaybolmuş anlar...

bu sabah ilk defa yüzümdeki esrara uyandım..
aynada baktığım yüz bana nedense tanıdık gülümsedi
saçlarımı senin sevmediğin üzere ensemde toplayıverdim..
kapının ertesinde bir dünyanın olması ne güzel
senden yana bir kaç cümlenin terennüm edilmesi

Şiirin iknci bölümünde gecesi biten bir şehir karşımıza çıkıyor.Her yeni doğan günün olumluluğu ve mutluluğu şiire yansımış, yeniden toplanmış saçlar ve sözcük terennümünde umut tütsüsü...

’bir hüznün kurtar beni diyen sesi gibisin..’
uzun zamandır evden yalnız çıkmadığın bir pazar günü
kumdan kaleler üzerine
iki kişilik pencereler açılması
yüzünün bir tuvalde barınması
gözlerinin bir ressamın krallığı olması
meğer ne kadar unutmuşum ben olmayı..''

Şiirin geçişi mükemmel bir şekilde sağlanmış.Resim imgesi ortak noktayı oluşturmuş ve resme ait uzuvlar dirileştirilmiş ayrıca resimle okuşan bir şairin duyguları çok iyi yansıtılmış...


''ruhunda yalnızlığı barındıran bir kadın
vurdum duymaz hayta bir erkek
gel demekten yorgunum sana,
dudağımda kerat kadar
gel diyorum
ve her gelmeyişinde kararıyor
küskün gece''

Şiirin iç ahengi dem vurmuş kalem ucunda...Şehir,gece, yorgunluk... işte bu imgeler ustalık kokuyor; zira
şiirin bütünlüğünü biçemsel olarak sağlamış...

''derin aynalarda
puslu hayallerim vardı
neyin en ’ne’ olmadığı..

sis kalkınca anlayacağım elbet
senin bende niye öldüğünü..''

her bitiş bir başlangıçtır ve şiirin bitişi bizi yeni bir şehre sokuyor ki yarın karşımıza yine güzel bir şehir çıkacak ve günaydın diyecek batan aya...

tebrikler...
yüreğine sağlık...